Eigenlijk is Willem Schoone, 76 inmiddels voorbestemd om als schaatstalent in de voetsporen van Ard Schenk en Kees Verkerk te treden. Maar rond zijn zeventiende ‘gaat het mis’. Willem ontdekt de basgitaar en ademt tot aan de dag van vandaag nog steeds rock & roll. Velen zullen hem kennen als de bassist/frontman van de legendarische kermisband Shoreline waar hij twintig jaar deel van uitmaakt. Maar eerder viert hij successen met de Rob Hoeke Rythm & Blues Group. De band scoort onder andere met ’Margio’ en ‘Drinking on my bed’ flinke hits. De nummers komen van het album ’Save Our Souls’ dat inmiddels als een Nederpopklassieker wordt beschouwd. Daarnaast bewandelt Willem tal van muzikale zijpaden waarmee hij steeds dichter bij zich zelf komt. Over de vraag of hij zijn verhaal aan iedereen wil vertellen, hoeft Willem niet lang na te denken. ,,Niet met het idee van kijk mij eens. Of dat ik zo nodig moet. Maar ik heb nou niet direct een rustig leven geleid. ’Never a dull moment’ gaat zeker voor mij op. Ik treed nog steeds veel op en als je dan praat met het publiek gaat het toch ook vaak over de tijd van Shoreline of daarvoor. Dus toen de vraag voor dit boek kwam, dacht ik: ’een mooie manier om mijn verhaal te vertellen.’ Als ik het zelf teruglees, denk ik regelmatig: ’Hoe heb ik dat toch allemaal bekokstoofd. En ik ben echt niet overal trots op. Eigenlijk is het zoektocht naar mijn weg in het leven waarbij er heel wat afslagen zijn genomen die, ik denk de meesten van ons, niet zouden nemen. Wat men daar van vindt, is niet aan mij.”

Ook muzikaal is het voor Willem tot aan de dag van vandaag een grote ontdekkingstocht. ,,Ik doe niets af aan die twintig jaar Shoreline. We hadden het stempel kermisband maar daar doe je de band te kort mee. Shoreline was gewoon een steengoede formatie. Dat blijkt ook wel, want overal waar we kwamen, was het altijd stampvol. Alleen heeft mijn hart toch altijd bij de Rythm & Blues en de Countryrock en de pure Rock & Roll gelegen. Ik heb ook het maken van theater ontdekt. Ach, er ligt nog zoveel op de plank waar ik wat mee wil, terwijl ik me realiseer dat de tijd begint te dringen. Daar moet je op mijn leeftijd reëel in zijn. Het is in ieder geval geen droevig verhaal geworden. Ik vergelijk mijn leven wel eens met dat van bijvoorbeeld de leden van Stones. Bij die mannen is alles natuurlijk de overtreffende trap. Je zou kunnen zeggen dat ik ook zo’n soort leven heb geleid. Kleinschalig weliswaar maar zeker niet minder intens.”

Ook muzikaal is het voor Willem tot aan de dag van vandaag een grote ontdekkingstocht. ,,Ik doe niets af aan die twintig jaar Shoreline. We hadden het stempel kermisband maar daar doe je de band te kort mee. Shoreline was gewoon een steengoede formatie. Dat blijkt ook wel, want overal waar we kwamen, was het altijd stampvol. Alleen heeft mijn hart toch altijd bij de Rythm & Blues en de Countryrock en de pure Rock & Roll gelegen. Ik heb ook het maken van theater ontdekt. Ach, er ligt nog zoveel op de plank waar ik wat mee wil, terwijl ik me realiseer dat de tijd begint te dringen. Daar moet je op mijn leeftijd reëel in zijn. Het is in ieder geval geen droevig verhaal geworden. Ik vergelijk mijn leven wel eens met dat van bijvoorbeeld de leden van Stones. Bij die mannen is alles natuurlijk de overtreffende trap. Je zou kunnen zeggen dat ik ook zo’n soort leven heb geleid. Kleinschalig weliswaar maar zeker niet minder intens.”

Eigenlijk is Willem Schoone, 76 inmiddels voorbestemd om als schaatstalent in de voetsporen van Ard Schenk en Kees Verkerk te treden. Maar rond zijn zeventiende ‘gaat het mis’. Willem ontdekt de basgitaar en ademt tot aan de dag van vandaag nog steeds rock & roll. Velen zullen hem kennen als de bassist/frontman van de legendarische kermisband Shoreline waar hij twintig jaar deel van uitmaakt. Maar eerder viert hij successen met de Rob Hoeke Rythm & Blues Group. De band scoort onder andere met ’Margio’ en ‘Drinking on my bed’ flinke hits. De nummers komen van het album ’Save Our Souls’ dat inmiddels als een Nederpopklassieker wordt beschouwd. Daarnaast bewandelt Willem tal van muzikale zijpaden waarmee hij steeds dichter bij zich zelf komt. Over de vraag of hij zijn verhaal aan iedereen wil vertellen, hoeft Willem niet lang na te denken. ,,Niet met het idee van kijk mij eens. Of dat ik zo nodig moet. Maar ik heb nou niet direct een rustig leven geleid. ’Never a dull moment’ gaat zeker voor mij op. Ik treed nog steeds veel op en als je dan praat met het publiek gaat het toch ook vaak over de tijd van Shoreline of daarvoor. Dus toen de vraag voor dit boek kwam, dacht ik: ’een mooie manier om mijn verhaal te vertellen.’ Als ik het zelf teruglees, denk ik regelmatig: ’Hoe heb ik dat toch allemaal bekokstoofd. En ik ben echt niet overal trots op. Eigenlijk is het zoektocht naar mijn weg in het leven waarbij er heel wat afslagen zijn genomen die, ik denk de meesten van ons, niet zouden nemen. Wat men daar van vindt, is niet aan mij.”